Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ - ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ


(το παρακάτω ντοκουμέντο βρίσκεται στο βιβλίο του Rene Vienet ‘Μάης 1968 – Λυσσασμένοι και σιτουασιονιστές μέσα στο κίνημα των καταλήψεων’ από τις εκδόσεις της Διεθνής Βιβλιοθήκης.)


ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ

Μέσα σε δέκα μέρες, όχι μόνο καταλήφθηκαν από τους εργάτες εκατοντάδες εργοστάσια και μια αυθόρμητη γενική απεργία παρέλυσε ολοκληρωτικά τη δραστηριότητα της χώρας, αλλά και διάφορα κτίρια που ανήκουν στο Κράτος καταλήφθηκαν από επιτροπές που επιβλήθηκαν επί τόπου και ανέλαβαν τη διαχείρισή τους. Μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, που με κανένα τρόπο δεν μπορεί να διαρκέσει,αλλά που βρίσκεται μπροστά σε μια εναλλακτική λύσει να εξαπλωθεί ή να εξαφανιστεί (καταστολή ή διαλυτικές διαπραγματεύσεις), όλες οι παλιές ιδέες έχουν παραμεριστεί, ενώ επιβεβαιώνονται όλες οι ριζοσπαστικές απόψεις για την επιστροφή του επαναστατικού προλεταριακού κινήματος. Το γεγονός ότι όλο το κίνημα ουσιαστικά εξαπολύθηκε εδώ και πέντε μήνες από μισή ντουζίνα επαναστατών της ομάδας των «Λυσσασμένων», δείχνει εύγλωττα ότι οι αντικειμενικές συνθήκες ήδη υπήρχαν. Ήδη το γαλλικό παράδειγμα αντηχεί πέρα απ’ τα σύνορα και οδηγεί στην επανεμφάνιση του διεθνισμού, αναπόσπαστου στοιχείου των επαναστάσεων του αιώνα μας.

Ο θεμελιώδης αγώνας θέτει σήμερα αντιμέτωπους, από τη μια μεριά τη μάζα των εργαζομένων – που δεν έχουν άμεσα το λόγο – κι απο την άλλη τις πολιτικές και συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες της αριστεράς, που – αν και ξεκινάνε απ’ το περιορισμένο 14% των συνδικαλισμένων μέσα στοον ενεργό πληθυσμό – ελέγχουν τις πόρτες των εργοστασίων και το δικαίωμα να μιλάνε και να διαπραγματεύονται εν ονόματι αυτών που έχουνε κάνει την κατάληψη. Οι γραφειοκρατίες αυτές δεν είναι εκφυλισμένες και προδοτικές εργατικές οργανώσεις, αλλά ένας μηχανισμός αφομοίωσης στην καπιταλιστική κοινωνία. Μέσα στην τωρινή κρίση αποτελούν το κύριο στήριγμα του κλονισμένου καπιταλισμού.

Ο ντεγκωλλισμός μπορεί να διαπραγματευτεί, ουσιαστικά με το Κ.Κ. και τη C.G.T. (έστω και έμμεσα), την αποκινητοποίηση των εργατών με αντάλλαγμα οικονομικά πλεονεκτήματα: στην περίπτωση αυτή η καταστολή θα χτυπήσει τα ριζοσπαστικά ρεύματα. Η εξουσία μπορεί να περάσει στην «Αριστερά», που θα εξακολουθήσει την ίδια οπλιτική αν και απο μια πιο εξασθενημένη θέση. Ενδέχεται επίσης να δοκιμαστεί η βίαιη καταστολή. Τέλος, οι εργάτες μπορεί να κατακτήσουν μια θέση ισχύος, μιλώντας οι ίδιοι για λογαριασμό τους και συνειδητοποιώντας αιτήματα που να είναι στο ύψος της ριζοσπαστικότητας των μορφών αγώνα που ήδη εφάρμοσαν στην πράξη. Ένα τέτοιο προτσέσσο θα οδηγούσε στο σχηματισμό Συμβουλίων εργαζομένων, που θα έπαιρναν αποφάσεις δημοκρατικά στη βάση, θα ομοσπονδοποιούνταν μέσω εκπροσώπων ανακλητών ανα πάσα στιγμή, και θα γινόντουσαν η μοναδική εξουσία συζήτησης, λήψης και εκτέλεσης αποφάσεων σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Απο ποιά άποψη εμπεριέχεται μια τέτοια προοπτική στην παράταση της σημερινής κατάστασης; Ίσως σε λίγες μέρες η ανάγκη, η ανάγκη να ξαναλειτουργήσουν μερικοί τομείς της οικονομίας κάτω από εργατικό έλεγχο μπορεί να θέσει τις βάσεις αυτής της νέας εξουσίας, που τα πάντα την ωθούν να υποσκελίσει τα υπάρχοντα συνδικάτα και κόμματα. Θα πρέπει να ξαναλειτουργήσουν οι σιδηρόδρομοι και τα τυπογραφεία για τις ανάγκες του εργατικού αγώνα. Οι νέες εκ των πραγμάτων αρχές θα πρέπει να επιτάξουν και να μοιράσουν τα τρόφιμα. Ίσως ακόμα χρειαστεί ν’ αντικατασταθεί το χρεωκοπημένο χρήμα με αξιόγραφα (κάρτες) που θα υποθηκεύουν το μέλλον αυτών των νέων αρχών. Μόνο μέσα σε μια τέτοια πρακτική διαδικασία μπορεί να επιβληθεί η συνείδηση που γίνεται κύριος της ιστορίας και πραγματώνει για όλους τους εργαζόμενους την κυριαρχία όλων των όψεων της ζωής τους.

ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ

Παρίσι, 22 του Μάη 1968

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου